Żyjąc między barwą a słowem

Monika Kowalczyk

Sztuka w wielu jej przejawach: malarstwo, muzyka i literatura to żywioł Wacława Jagielskiego. Czy można ożenić się z muzą? Jemu się to udało i tworzy z Beatą szczęśliwy i inspirujący związek.

- Tatusiu, czy jesteś szczęśliwy?

- O tak synku... jestem.

To słowa ze wstępu Wacława Jagielskiego do jego albumu z poezją pt. „Na styku szeptów”. Książka piękna, dopieszczona w szczegółach, długo przygotowywana.

Są w niej wiersze i ilustracje - obrazy artysty powstałe w ciągu kilkunastu ostatnich lat. Jedne w podróży, inne w pracowni, albo w domu przy stole, lub nad łóżeczkiem śpiącego synka.

Odsłaniają inny wymiar Wacława, gdy obrazy są pełne kolorów i ekspresji, wiersze są refleksyjne. Są w nich pytania o rzeczy ostateczne, przemijanie, miłość i śmierć.

„dni odeszłe

wrócą jeszcze

wystrugana łódka

w starej szopie

odpłynęła

ale kto wie...

przecież Ziemia kołem

się toczy”.

To z wiersza „Znajomemu”. Jagielski w swoich strofach nie szuka sensu, bo już go znalazł. Na wstępie umieszcza swoje credo, cytując słowa św. Jana Pawła II, że różnymi drogami biegnie ludzkie życie, ale wszyscy szukają szczęścia w miłości.

Podobne wyznanie powtórzył podczas wieczoru autorskiego w auli PWSZ, dawnym kinie „Krokus”. Przed liczną widownią powiedział o sprawach dla niego w życiu najważniejszych. O wierze w Boga, rodzinie i miłości do ukochanej żony Beaty. Wacław Jagielski ma to szczęście, że może uważać się za człowieka spełnionego. Jest dumny z trzech udanych synów. Jest ceniony jako malarz. Ma powiększające się grono odbiorców, a nawet kolekcjonerów.