W cukiernictwie trzeba być artystą. I to bardzo precyzyjnym

Szkoła zawodowa niewielu rzeczy go nauczyła, ale już pierwsze restauracje - tak. Był piekielnie zdolny, bezczelny i lubił szarżować. Dziś Oskar Zasuń dojrzał i mówi, że ta buta to już przeszłość. Dlatego w swojej patisserie na Grzegórzkach podaje słodkości z wielką pokorą. I czułością.

Może się to wydawać dziwne, by człowiek wiązał tak wiele emocji z jedzeniem. Z produktem, kolorem, zapachem i teksturą. Z całym procesem ważenia, przesypywania, nadawania formy i kształtu. Może wydawać się to dziwne, kiedy o emocjach mówi twardy, dorosły facet. Ale tak właśnie jest.

Podejście Oskara do swojej pracy jest niemalże intymne, może dlatego, że wszystko powstaje w jego rękach i z jego energii, na którą składa się przecież tak wiele czynników.
Może to dziwne, że dopisuje się do zwykłego pieczenia ciastek filozofię, ale przecież tak często jest, że aby w pracowni mistrza powstało coś, co rozpali zmysły i serce klientów, trzeba to najpierw pokochać i oddać jakąś część siebie.