Strajk nauczycieli. W 1993 roku zakwitły kasztany, ale matury się w terminie nie odbyły

Tomasz Kapica

Na Opolszczyźnie mieliśmy już kilka dużych akcji strajkowych w oświacie. Do największej doszło 26 lat temu.

Agata Blachucik z Kędzierzyna-Koźla w 1993 roku pracowała w nieistniejącej już podstawówce nr 2 (została później przekształcona w gimnazjum nr 1). - Pamiętam ten majowy strajk. Stanęły prawie wszystkie szkoły w Polsce, czuliśmy, że walczymy o coś słusznego - wspomina.

Pracę zaczęła kilka lat wcześniej. Z wiarą w to, że jej praca nauczyciela będzie szanowana i doceniana. Tłumaczyła sobie, że tak przecież było nie tylko przed wojną, ale i w czasach PRL-u.

Początkowo wyglądało to całkiem nieźle. W okresie przełomu systemowego zarobki pedagogów były porównywalne do rozpoczynających kariery lekarzy. Ale rzeczywistość początku lat 90. szybko okazała się dla młodych wychowawców czasem rozczarowań i wyrzeczeń. Pojawiły się duże dysproporcje w zarobkach. Część Polaków, szczególnie tych wyjeżdżających za granicę albo próbujących sił we własnym biznesie, zaczęła sobie nawet nieźle radzić. Po drugiej stronie była niedoinwestowana budżetówka i będący na jej czele biedniejący nauczyciele.

- Zdarzało się, że rodzice przychodzili do szkoły i mówili, że ich córka dostała złą ocenę, bo ubiera się dużo lepiej niż wychowawczyni - opowiada jedna z opolskich nauczycielek, dziś emerytka. - Narastała frustracja. Zarówno wśród tych starszych, którzy przyzwyczajeni byli do wyższej pozycji zawodowej, jak i młodych, którzy na takową liczyli.