Od Krakowa do Brukseli. Powinno być wspaniale
Pożałowania godne wypowiedzi posłów na temat niepełnosprawnych wywołały falę pytań do innych polityków. „A co Pan na to, co powiedział poseł Igrekowicz?”. W starym, konserwatywnym świecie odpowiedź nie wymagałaby szczególnych manewrów: człowiek powinien jasno odpowiedzieć „potępiam”, „nie zgadzam się” i kropka. Ale nie w naszych czasach.
Jeśli to powiedział konkurent polityczny, to można rzecz jasna i trzeba potępić nie tylko wypowiedź, ale i mówiącego. Można się przyczepić do jego żony ojca i dziadka, a nawet proboszcza. Jeśli inkryminowane słowa wypowiedział druh z tej samej partii, sprawa jest skomplikowana - zaczyna się szybkie szukanie w głowie dróg ucieczki od odpowiedzi. Ostatnio najmodniejsze jest: „to nie powinno paść”, „to nie powinno się stać”.
Kolejna rzecz: polityk powiedział lub zrobił coś złego, coś o czym sądzi, że powinien się tego wstydzić, lub przynajmniej uważa, że przyniesie mu to kłopoty w najbliższej kampanii. „Przepraszam” nie przechodzi przez usta. Ale wynaleziono już sposób. Trzeba kwestię „obrażenia się” przerzucić z potencjalnie obrażającego na obrażanego. Czyli polityk jedzie tak: „przepraszam, jeśli ktoś poczuł się obrażony”.
Od tego momentu nie ma już problemu po stronie tego, kto popełnił błąd, potencjalnie problem i to intelektualny - ma ten, który został obrażony. W odpowiedzi z przeprosinami „jeśli ktoś poczuł się obrażony” związane jest zatem jeszcze kilka sugestii: po pierwsze, ja w żadnym razie nie chciałem nikogo obrażać, cały jestem na biało, ale ten idiota, co się poczuł obrażony ma problem, więc łaskawie go przepraszam.
Politycy, nawet kiedy o tym nie pamiętają, tworzą standard. Nie tylko Doda i Joanna Krupa, ale także rzeczniczka rządu jest słuchana przez naród przy porannej kawie i serku ze szczypiorkiem. Tak się zmienia w Polsce nie tylko kultura polityczna, ale i kultura w ogóle. Jeśli zatem mój syn potarga Marysię w szkole za warkocze, to powiemy „nie powinno się zdarzyć”, a nawet powinien Marysię pocałować w policzek.
Gdy jednak kolega z klasy potarga Marysine warkocze, szczególnie jeśli to będzie nie daj Boże Iwan albo Mohammed, to co innego - „drań, jak cała jego rodzina, a nawet naród”, „nie ma szans na resocjalizację”.
Tymczasem tych Państwa, którzy poczuli się tekstem moim w dzisiejszej gazecie obrażeni, mogę oczywiście przeprosić, ten tekst nie powinien się zdarzyć.