Magdalena Tulli: Gdybym chciała się leczyć pisaniem książek, nie dałoby się ich czytać

Katarzyna Kachel

Proszę mi pokazać osobę, której przeszłość ani trochę nie ciąży? Mnie też. Czy będziemy w tej rozmowie udawać, że życie człowieka jest wolne od doświadczenia dźwigania ciężarów. I że czasami trzeba przeżyć bez miłości? - pyta pisarka Magdalena Tulli.

- Kiedy skończyłam czytać „Włoskie szpilki”, przemknęło mi przez głowę, że takich książek nie powinno się pisać.

- A to dlaczego?

- Bo bolą.

- Wiem, że niektórzy ludzie właśnie tak czytają. Ale że nie powinno się pisać? Można nie czytać, to w zupełności wystarczy. Zwykłe wydanie codziennej gazety jest pełne okropnych wydarzeń, o wiele cięższych od tej historii. Literatura nie jest zapisem tego, co się stało. A opowieści o bezproblemowym wiecznym szczęściu nudziłyby nas śmiertelnie. Bo tym, co nas naprawdę interesuje, są problemy.

- Problemy samotnej i odtrąconej dziewczynki, której życie nie tak powinno się wydarzać. Nie mam co prawda takiej historii...