Już wiem, jak niewesołe bywa życie staruszka...

Szymon Spandowski

Przez dwie godziny, ubrani w specjalne kombinezony ograniczające ruch, słuch i wzrok, symulujące typowe dolegliwości wieku senioralnego, krążyliśmy po toruńskiej starówce. Zaglądaliśmy do urzędów, jeździliśmy komunikacją miejską. Przez chwilę borykaliśmy się z problemami osób starszych.

Na początku było nawet dość wesoło. Współpracownicy naszego gospodarza zakuwali Irminę Marcinkiewicz z toruńskiej agencji reklamowej MSU Publishing i mnie w kolejne elementy kostiumu usztywniającego stawy i obciążającego kończyny, upodabniając nas do przybyszy z Matplanety.

- Kombinezon jest stworzony po to, aby dawać niepowtarzalne odczucie empatii - mówi dr hab. Rafał Moczkodan filolog z UMK, a poza tym współtwórca działającej przy toruńskiej uczelni firmy Idea Spin, która w swojej działalności m.in. realizuje program „Poczuj, co czują inni” pozwalający zrozumieć problemy osób zmagających się z niepełnosprawnościami. - Pozwala doświadczyć przeżyć coś, co jest dla nas obce, czego możemy się domyślać, ale bez kombinezonu pozostaje jedynie w obszarze wyobrażeń.

Bolą stawy, mięśnie. Po kilku godzinach marzy się, żeby to doświadczenie już się skończyło - dr hab. Rafał Moczkodan

Tak, jak moja babcia

Później jednak przestaje być zabawnie. Dostaliśmy specjalne gogle symulujące jaskrę i słuchawki ograniczające słuch. Momentalnie znalazłem się jakby w jakiejś bańce, odizolowany od otaczającego mnie świata. Jeszcze rękawiczki symulujące schorzenia reumatyczne, laska, która później okazała się bardzo potrzebna i ruszyliśmy w drogę.
Z Collegium Maius, gdzie Idea Spin ma siedzibę, podreptaliśmy w stronę placu Teatralnego. O tym, że na wielu przejściach dla pieszych w Toruniu trzeba być sprinterem, wiedziałem już, gdy byłem sprawny. Jednak dopiero teraz przekonałem się, jaki problem z ich pokonaniem na czas mogą mieć osoby mniej mobilne.