Fotograf ślubny to artysta. Ludzie zawierzają mu nieraz do granic intymności

Janusz Milanowski

Przez ponad 100 lat fotografia ślubna była sztuką studyjną. Nowożeńcy zjawiali się w zakładzie fotograficznym i pozowali na jakimś sielskim tle - sztywni i poważni.

Dopiero po II wojnie światowej, gdy rozpowszechniły się aparaty małoobrazkowe i małe lampy błyskowe, zaczęła się wyodrębniać ze sfery usług i sztuki fotograficznej jako takiej. Fotograf zjawiał się, choć nie był proszony, robił zdjęcia i próbował je sprzedać po ślubie. Koszt pojedynczej odbitki był bardzo wysoki w stosunku do obecnych zdjęć cyfrowych. I tu już zaczęło się tworzenie gatunku fotografii ślubnej łączącej sesyjną kreatywność z reportażem, z tym co Henri Cartier-Bresson określał mianem „momentu decydującego”.