Felieton Tadeusza Płatka. Weźże gadaj ładniej

Jechałem tramwajem i był tam cham skończony. Głośno rozmawiał przez komórkę. Może nawet nie bardzo głośno i nie klął, ale brzmiał jakoś obrzydliwie, z chamskim akcentem, z chamską polszczyzną i melodią zdania.

Potem zadzwonił mój telefon, który uprzejmie, przepraszająco, natychmiast odebrałem, a musiałem odebrać, bo to ważny był telefon, przeprowadziłem więc rozmowę szepto-półgębkiem, jak tylko najkulturalniej się dało, będąc przekonanym, że moja rozmowa różni się znacznie od tamtej studento-dresa gadki.