Choroba Parkinsona - więcej nadziei. Jubileusz Krakowskiego Stowarzyszenia Osób Dotkniętych Chorobą Parkinsona

Dorota Dejmek

Jubileusz. Krakowskie Stowarzyszenie Osób Dotkniętych Chorobą Parkinsona, którego inicjatorką powstania była prof. Anna Krygowska-Wajs z Kliniki Neurologii UJ CM, obchodzi 20-lecie. O tym, jaką rolę odgrywa Stowarzyszenie w ich chorobie i życiu, mówią jego członkowie.

Mam 65 lat, moja historia z chorobą Parkinsona zaczęła się przeszło ćwierć wieku temu - mówi Zdzisław Słota. - Byłem zdrowym, pełnym sił młodym mężczyzną, aktywnie pracującym zawodowo. Pierwszym objawem choroby było drżenie prawej ręki.

Paweł M. Socha, profesor nadzwyczajny krakowskiej Akademii Ignatianum, tak opisuje początki choroby: - Zanim postawiono diagnozę, że mam Parkinsona, nigdy nie myślałem, że to możliwe. Nie zdawałem sobie też sprawy, że depresja jest objawem tak przykrym. Jednak jako psycholog i naukowiec, zamiast po prostu akceptować stan moich emocji, preferowałbym interpretację psychologiczną. Wiem teraz, że moja depresja była rezultatem niedoboru dopaminy w mózgu.

Dr Czesław Michalski wspomina rok 2004, kiedy zaobserwował pierwsze niepokojące objawy. - Spowolnienie ruchów, drżenie rąk i lekkie powłóczenie nogami w trakcie chodzenia - wymienia i dodaje: - Podczas badań okresowych wykonałem również badania tomografii komputerowej oraz rezonansu magnetycznego i dowiedziałem się, że zachorowałem na nieuleczalną chorobę Parkinsona.

Zdzisław Słota, Paweł M. Socha i Czesław Michalski to pacjenci prof. dr hab. n. med. Anny Krygowskiej-Wajs w Klinice Neurologii Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium Medicum. Zarazem są to członkowie Krakowskiego Stowarzyszenia Osób Dotkniętych Chorobą Parkinsona (KSODChP), które z inicjatywy prof. Krygowskiej--Wajs powstało 20 lat temu.