Bądźcie cierpliwi dla wdów. Zasługują na to

Wyobrażam sobie, jak pracują scenarzyści w Hollywood, choć pewnie jest to wyobrażenie naiwne i stereotypowe. Ale co mi tam szkodzi, w końcu kino posługuje się kalkami i także za to je kochamy. No więc wyobrażam sobie, jak wzięty scenarzysta siedzi w swojej willi z basenem, patrzy na porastające ogród palmy, a przez jego głowę niczym łagodny strumień przepływa fabuła rodzącego się na ekranie komputera filmu. Może od czasu do czasu wstaje z fotela, nalewa sobie drinka, by przejść się parę kroków wśród wypielęgnowanych klombów i dorzucić jeszcze jakąś atrakcyjną scenę albo dwie.

Później zadowolony z siebie, z wydrukowanym plikiem kartek idzie do biura producenta, by rzucić mu na biurko swoje dzieło. No i czeka na odpowiedź, już nie dla przyjemności, a z powodu zdenerwowania sięgając po kolejne szklaneczki whisky. Kiedy słyszy telefon, serce mu zamiera. I nic dziwnego, cała jego praca może pójść na marne, a scenariusz do napisania dostanie ktoś inny. No bo dlaczego filmowi decydenci mieliby czytać więcej niż kilka kartek, kiedy okaże się, że już samo zawiązanie akcji jest nudne.